Słabo nam ostatnio. Ostatni rzut na taśmę czyli Wielka Kumulacja Problemów. Wszystko na raz. Brak pieniędzy, czasu i co najgorsze problemy z wykonawcą. Pan Paweł się zepsuł. Nie przychodzi i nie kontroluje swoich pracowników, a ci wykorzystują to i zamiast pracować demolują. Nie chcę już się tu rozpisywać o skali, zakresie i detalach, ale jest "grubo". Doprowadziło nas to na skraj wyczerpani nerwowego. Tłumaczenie, że "nie kuje się ścian na niezabezpieczoną, drewnianą podłogę", "wyciera się ręce z kleju stolarskiego przed otwieraniem okien" dobiło w nas resztki dobrego podejścia do rasy ludzkiej. Ci goście to kretyni. Choć trzeba przyznać, że to dość oględne określenie.
Ostatnie wypadki, które doprowadziły do odpadania tynku i konieczności naprawy ścian (NOWYCH!) sprawiły, że coś w nas pękło. Okazało się, że to wszystko nie jest przekroczeniem granic absurdu, my już nie wiemy gdzie one są! "Bardzo ładny, zupełnie nowy dom do remontu" to tylko jedno ze zdań, którymi operujemy na codzień i nas to kompletnie nie bawi. Monty Python na żywo i w kolorze.
Poniższe zdjęcia pokazują jak bardzo ta głopota, której musimy być częścią jest bliska sztuki. Sztuki nonsensu.
Obiecuję, że w następnym odcinku będzie bardziej optymistycznie. Wystarczy, że my mamy doua.
Po ponad roku opuszczamy Dziewannę. Mało czasu na wynurzenia i podsumowania - piszę i tak miesiąc po fakcie, bo w nieustannym pędzie i na "zapożyczonym" internecie. Ale udało się! Kończymy dom. Wprowadzamy się. Bez ogrzewania, części podłóg, z zimną wodą ale do siebie. Amejzing!
Czasami wspominane w poprzednim poście dobre chęci prowadzą do tematów, które za nic nie dają się rozwiązać i skończyć. Np. schody wejściowe. Projekt, projektem, a pan Paweł zrobił wg swojego "najlepszego doświadczenia". Skutek? Od półtora tygodnia chłopaki na budowie skuwają te schodki. Kto kiedykolwiek próbował zrobić otwór pod kołek na obrazek w betonowej ścianie ten pewnie wie jaki to wdzięczny materiał do obróbki ten beton.
Słowo się żekło i oto nasze okna. Nowe, śliczne, drewniane. Nie obyło się bez przygód, wiadomo. Okna okazały się o 8 cm za małe na wysokość i szerokość. Powód?: dobre chęci. Pan Paweł chciał dobrze i zrobił większe otwory, a Łukasz (który dostarczał okna) też chciał dobrze i też obcienkował, żeby się zmieściły w planowe otwory. Na szczęście po za tym, że są ciut mniejsze te okienka to wszystko z nimi dobrze. Pan Paweł też powiedział, że da się zabudować i już. Ech...
Trochę jak w filmach Tarantino: suspens i pokopana chronologia. Odważne porównanie dla fotek rodzinnych - nie ma co. Niestandardowe korekcje i standardowe sceny w pakiecie.
Rodzinnie było. Plan jak następuje:
